STRAŻAK- człowiek honorowy

„Z Kalendarzyka Strażackiego, 1936 r.

 

Wewnętrzne poczucie, że jest się człowiekiem uczciwym, sumiennym, prawym, ludzkim i sprawiedliwym, że się wypełnia należycie swe obowiązki i że się posiada odpowiednią wartość życiową. Wszystko to stanowi honor jednostki.

Dlatego człowiek, który ma poczucie honoru, bierze gorąco do serca wszelką obmowę, zniewagę lub obrazę, odpierając bez zwłoki stawiane mu zarzuty i pociągając tych, którzy je rozsiewają do odpowiedzialności. Przeciwnie bowiem tylko człowiek bez poczucia honoru nie przejmuje się, gdy o nim coś złego mówią i nie stara się temu zaprzeczyć.

Niezależnie od honoru jednostki istnieje także honor rodzinny, honor żołnierski i t p. Istnieje również honor strażacki.

Honor strażacki – to tkwiące w każdym strażaku z osobna i w całej zbiorowości strażackiej wewnętrzne poczucie uczciwości, prawości, sumienności i sprawiedliwości oraz fachowej wartości w służbie strażackiej. Jak bowiem każdego człowieka honorowego oburzyłoby do głębi, gdyby usłyszał, że ktoś mówi źle o jego najbliższych, jego rodzinie, tak też każdemu dobremu strażakowi zależeć na tem powinno, aby dobrze mówiono o nim, jako o strażaku, o straży pożarnej, w której jest członkiem, o Związku do którego straż jego należy i wogóle o całem strażactwie.

Każdy strażak polski, a przedewszystkiem każdy oficer strażacki, musi mieć głęboko zakorzenione poczucie honoru osobistego i honoru strażackiego oraz musi zawsze postępować honorowo.

Honor jest jedną z największych i podstawowych cnót każdego działacza pożarniczego, a zarazem najsilniejszą pobudką czynów w służbie strażackiej.

Honor wywiera wpływ decydujący na całe postępowanie i zachowanie się strażaka, zarówno w jego pracy strażackiej, jak również w jego innych poczynaniach społecznych i obywatelskich.

Mieć poczucie honoru ? to znaczy umieć samemu sobie rozkazywać, umieć nakładać na siebie rygory w postępowaniu, a czynić wszystko z własnej, nieprzymuszonej woli i tak jak się tylko najlepiej potrafi.

Każdemu strażakowi zależeć powinno, aby zarówno najbliższe otoczenie, jak również ogół społeczeństwa miał jak najlepsze mniemanie o strażactwie, każdy szczycić się tem powinien, że należy cenionej i wyróżnianej przez ogół, każdy przestrzegać powinien właściwego postępowania, a wówczas honor zawodu strażackiego będzie utrzymany.

Od pierwszej chwili wstąpienia w szeregi strażackie, już z chwilą założenia odznak strażackich, a w szczególności z chwilą przywdziania munduru, każdy strażak bierze na siebie odpowiedzialność takiego postępowania, by nie splamić honoru osobistego i honoru strażackiego.

Honor strażacki wynika więc przedewszystkiem z sumiennego i rzetelnego wypełniania wziętych na siebie obowiązków w straży. Czy to strażak ? szeregowiec, czy strażak ? oficer, czy wreszcie strażak ? członek władz strażackich ? każdy musi w zakresie przypadających mu zadań spełniać sumiennie swe obowiązki, być karnym, posłusznym i lojalnym wobec swych przełożonych, dbać o egzystencję i rozwój straży.

Strażak honorowy spełnia swe obowiązki z poczucia wewnętrznej ich konieczności, a więc zarówno wówczas, gdy wykonuje je pod okiem i pod kierownictwem swego dowódcy ? przełożonego, jak też zwłaszcza i wówczas, gdy ma pozostawioną swobodę działania i gdy dowódca lub zwierzchnik nie widzą tego, co i jak on robi.

Strażak, mający poczucie honoru, wystrzega się wszelkich występków i wykroczeń zarówno w służbie strażackiej, jak i w życiu prywatnem ? rozumie on bowiem, że każdy występek czy wykroczenie, to znaczy działanie niezgodne z obowiązującemi przepisami oraz przynoszące stratę organizacji, pozostawia stratę na honorze człowieka. Dlatego cokolwiek macie lub zamierzacie uczynić, powinniście przedtem zapytać siebie: ?Czy to nie ubliży mej godności, jako człowieka i jako strażaka ??.

Strażak honorowy jest dbały o dobre imię całego strażactwa polskiego i o to, aby imię to było otoczone jak największym szacunkiem ogółu. Dlatego nie tylko sam ma poczucie honoru ? ale nie pozwoli zrobić ujmy swym towarzyszom po toporze, swym dowódcom i zwierzchnikom korporacyjnym, swojej placówce strażackiej i całej wogóle korporacji strażackiej a zkolei również władzom państwowym i wszystkiemu, co polskie. Staje więc zawsze bez wezwania w obronie dobrego imienia swych kolegów, swej organizacji, organów władz państwowych i Państwa, gdy tylko odczuwa, że ktoś wyrządza im krzywdę moralną, obniża ich autorytet, powagę lub znaczenie.

Jedną z podstawowych cech ludzi honoru, a więc i każdego strażaka, jest szanowanie godności każdego innego człowieka. Honorowy człowiek nie używa nigdy do drugiego człowieka słów obraźliwych, nie pozwala sobie na sponiewieranie ich godności. Jednocześnie swą osobistą godność, nawet w stosunku do ludzi nieuczciwych i niesumiennych, okazuje nie przez wywyższanie się nad innymi, ale przez skromność i życzliwość okazywaną każdemu.

Honor nakazuje też strażakowi być oględnym i powściągliwym w ocenianiu innych ludzi, zwłaszcza, gdy chodzi o wytykanie ich błędów lub ułomności, by o kimś bezpodstawnie nie powiedzieć czegoś złego lub nie przesadzić w ocenie. Szczególnie powściągliwy jest strażak, gdy opowiada komuś o swych towarzyszach, o własnej straży, o innych placówkach strażackich i o Związku Straży, aby zbyt pochopnie nie wydawać sądów, uwłaczających ich czci i opinji.

Strażak powinien być przedewszystkiem rycerski wobec kobiet, starców, inwalidów i dzieci. Odnosi się do nich uprzejmie, okazuje im należną pomoc i opiekę, daje im zawsze pierwszeństwo w korzystaniu z wszelkich udogodnień i w ogóle całem swem zachowaniem, w stosunku do wyżej wymienionych stara się zawsze podkreślać, że istoty słabsze znajdą w jego osobie w razie potrzeby właściwego obrońcę i opiekuna.

Honor nakazuje strażakowi udzielić zawsze w miarę swych sił i możności pomocy każdemu, kto jej potrzebuje. Gdy więc na zew alarmu staje strażak do wypełniania swej zaszczytnej powinności strażackiej, honor każe mu na miejscu akcji ratunkowej w czasie pożaru lub w razie innej klęski żywiołowej pracować tak wytrwale i z całem samozaparciem się, ażeby nikt nie mógł mu zarzucić niedbalstwa i nieznajomości zawodu. Honorowy strażak nie porzuci nigdy swych towarzyszy w chwili, gdy im zagraża jakieś niebezpieczeństwo.

Choćby więc sam musiał się narażać na niebezpieczeństwo, niesie zawsze pomoc swym. kolegom i nie wycofa się z miejsca akcji ratunkowej, póki się nie upewni należycie, że innym nic nie zagraża.

Następnym warunkiem honorowego postępowania jest przyzwoite zachowanie się. Gdziekolwiek strażak przebywa, musi zachowywać się poważnie i z godnością. Nie będzie więc zwracał na siebie uwagi otoczenia hałaśliwością, arogancją i t p, zwłaszcza, gdy znajduje się w miejscu bardziej uczęszczanem. Nie upija się, nie wywołuje awantur, nie pozwala sobie na żadne wybryki i nie ośmiesza się swem postępowaniem, pomnąc, że mógłby przez to podważyć powagę organizacji strażackiej. Honorowo postępujący strażak baczy, aby nie zrobić przez złe zachowanie ujmy sobie i zaszczytnemu mundurowi strażackiemu, noszonemu wszak w całej Polsce przez wszystkich strażaków.

Dalszym nieodzownym warunkiem zasłużenia sobie na miano człowieka honorowego jest prawdomówność i dotrzymywanie uczynionej obietnicy. Strażak honorowy nie złamie nigdy raz danego przyrzeczenia. Honorowemu strażakowi może zaufać każdy ? zarówno zwierzchnik i przełożony, jak również każdy obywatel, który się z nim styka w życiu prywatnem.

Gdy więc strażak ma wysokie poczucie honoru, wyróżnia się swą wartością ideową i fachową, jest sumienny w wykonywaniu swych obowiązków, działa zgodnie z obowiązującemi przepisami, stara się być uczynny dla otoczenia, przejawia ciągłą troskę, by być uczciwym człowiekiem, dobrym strażakiem i dobrym obywatelem swego Państwa”

Krzysztof Waksmundzki

Dodaj komentarz